Kazanie z krakowskiej „Gruszki”

14.04.2015

Uwaga, wylazłem na ambonę i zebrało mi się na kazanie!

Na spotkaniu w Bielsku Białej, pewna bardzo rezolutna młoda dziewczyna poddała mi genialną diagnozę dzisiejszego czasu w Polsce.

Proszę pana jest marazm i dziadostwo, bo przeważaja „umysły zniewolone” i te, których jest więcej, umysły zniechęcone. - klarowne, proste zdanie, w którym kryje się to czego od dłuzszego czasu poszukuje. Odpowiedź na pytanie: dlaczego tłum stoi bezczynnie, mruczy, jest smutny, ale nic nie robi.

To nie tylko wyuczona bezradnośc, o której wielokrotnie już pisałem, ale także zniechęcenie, brak wiary w to, że jakiekolwiek działanie może mieć czyste intencje, może wieść do poprawy.

Niestety nasza opozycja także sprawia wrażenie jakby zastygła w rutynowych pozach, co pewien czas zdarzają się – co prawda – przytupy, ale to chochole przytupy. Zdają się mówić: jesteśmy, mamy „złoty róg”. Nikt jednak nie potrafi w niego zadąć.

Nie jestem patriotą PiS, nie znoszę PO, ze wstrętem traktuje PSL i SLD, reszty staram się nawet nie zauważać. Czy to znaczy – tak jak chcą sekciarze – że działam przeciwko Polsce?

Czy jeśli krytykuje opozycję, to jestem zdrajcą? Jak krytykuje rządzących, to jestem nienawistnikiem, głupkiem i oszołomem?

Mam w nosie takie dylematy. Takie pojmowanie dyskusji o kraju przestało mnie już zupełnie interesować. Czuje się obywatelem, człowiekiem zatroskanym o los mojego kraju, mojego narodu i nikt nie będzie mi mówił jak mam to pojmować.

Nie będę ulegał histerii, która równo gości zarówno w obozie moich przyjaciół jak i tych, których chciałbym przepędzić od sterowania moim krajem. Polska to dużo więcej niż grube brzuchy rządu i opozycji, więcej niż ich rytualne gierki w telewizyjnych studiach.

Właśnie styl uprawiania polityki, jaki panuje u nas przez ostatnie dwadzieścia pięć lat, sprawił, że rośnie liczba „umysłow zniechęconych”. Nie należę do żadnej gildii, do żadnej koterii. Głosuję na PiS i wspieram ich ideowe pomysły, ale nie jestem wyznawcą.

Wierzę bowiem jedynie w Pana i jemu będe kiedys składał meldunek ze swoich ziemskich przypadków. Nie będę okadzał żadnych „relikwii”, chcę wreszcie otwarcia okien, świeżego powietrza.

Zbyt długo trwa nudny i zrytualizaowany spór. Przedsiębiorstwa partyjne i ich prominenci czerpią z tego wymierne korzyści, ale gdzie w tym wszystkim są idee, prawdziwa walka, realne poświęcenie własnego interesu w imię sanacji naszej Polski?

W świecie jest mnóstwo draństwa, które zniechęca umysły, ale nie po to je dostaliśmy od Stwórcy, aby traktować je jako dodatki do tabletów i smartfonów, na których wyświetlamy pierdoły.

Zniechęcone umysły należy pobudzić, porwać, zaangażować do wspólnego wysiłku. Ciągłe gadanie o znieprawionych mediach i szalejącej tyranii poprawniactwa nikogo nie usprawiedliwia, ludzie potrafili sobie radzić w dużo trudniejszych warunkach i czasach.

Dzisiejszy reżim silny jest gnusnością nas wszystkich, strachem przed nie wiadomo czym, lenistwem i intelektualnym dziadostwem. Umysły zniechęcone od dawna wołają: dajcie nam coś czego możemy się złapać, co nas pociągnie i rozpali.

W każdym człowieku tkwi tęsknota za pełniejszym życiem, za dobrą aktywnością, nie wszyscy jednak sami potrafią znaleźć do tego drogę.

Tu tkwi najważniejsze zadanie dla ideowej polityki i działalności społecznej. Nie podobają się nam atrapy państwa, patiomkinowskie wioski pokazywane w TVN, to spróbujmy tworzyć coś realnego, mocniejszego, ważniejszego – nawet na najmniejsza skalę.

Umysły zniewolone będą służyć każdej sile, są jak Arabowie z irackiego Mosulu, którzy fetują każdego najeźdźcę jaki tam zawita, jednak „umysły zniechęcone” czekają na iskrę, prawdziwe idee, czekają na dobro, którego nie da się propagandowo podważyć.

Im właśnie należy pokazać lepszy świat i właśnie w imię idealistycznych wartości musimy wyjść z naszych mieszkań. Ludzie pójda za tym, kto niesie prawdziwy ogień.